Yesterday I went to the Transit & Title Fight show, which reminded me again about how punk rock kids are way more laid back than the anabolic HC kids. I felt relaxed, enjoyed myself and felt as if I could be myself.
I think I even gained a new friend that night.
Tonight I bought leek and on the way home it fell out of my bag, how stupid. I even walked back to look for it and I found it. What a girl's gotta do to get her 17-cent worth leek back. Yep, living the poor life again.
Living on food I stole from work and going to shows I actually can't afford. Hmmmmm :)
Wednesday, November 30, 2011
Sunday, November 27, 2011
Right now I can express myself better in Dutch so this part will be written in Dutch :)
Ik maak me zorgen om mijn werk, vanaf januari zal ik waarschijnlijk minder kunnen werken vanwege de bezuinigingen in de kinderopvang.
Een stukje uit een krantenartikel:
Het demissionair kabinet bezuinigt tot 445 miljoen euro per jaar op kindertoeslag in 2015. In 2012 zal het Rijk nog slechts 5 euro per uur vergoeden op kinderopvang. Dat is 1,10 euro minder dan op dit moment.
Kinderen die drie dagen per week naar de crèche gaan kosten ongeveer 820 euro per persoon per maand. Alle ouders betalen een eigen bijdrage van €60 euro. Ouders die samen 60.000 euro verdienen, gaan voortaan 278 + 60 euro per maand betalen. Dat betekent op jaarbasis 876 euro meer.
In 2011 zal de overheid nog slechts 74% van de kosten voor kinderopvang betalen en het jaar daarna nog minder.
De toeslag werd in 2005 in het leven geroepen zodat meer moeders zouden gaan werken.
Met de voorgenomen bezuinigingen zouden werkende ouders kunnen beslissen dat één ouder voortaan thuis blijft omdat opvang inmiddels te duur is geworden. (Bron: http://www.opzij.nl/Werk-Maatschappij/Werk-Maatschappij-Artikel/Bezuiniging-kinderopvangtreft-werkende-moeders.htm)
€876 op jaarbasis lijkt niet veel maar in de praktijk zie ik nu al het immens grote kindaantal dat vanaf januari thuis zal blijven. "Je bent even goedkoop uit door thuis te blijven met je kind, dan te werken en haar naar de kinderopvang te brengen," zegt een moeder tegen mij. Ook bijna elke dag (ik werk meestal op verschillende locaties) zie ik iemand waarvan het contract niet wordt verlengd of dat iemand een 0-urencontract krijgt.
Het nadeel hiervan is dat je geen zekerheid hebt over het aantal dat je kan werken, je hebt kans dat je 4 dagen kan werken maar ook dat je geeneen dag kan werken. Er kunnen mondelinge beloftes over gedaan worden maar zwart op wit heb je dan gewoon geen poot om op te staan.
De bezuinigingen gaan me gewoon aan het hart. Ik vind mijn werk leuk, peuters kunnen elke dag weer een grote glimlach op mijn gezicht toveren, ze vertellen me een leuk verhaaltje, ze delen hun grote fantasie met mij, ik kan mezelf bij ze zijn. Peuters oordelen niet en leven in het nu. Ik kan me als een idioot gedragen en dat vinden ze dan prachtig. Ze stellen ontzettend veel vragen waarvan ik ze soms moeilijk een antwoord kan geven. Waar is die sliert achter het vliegtuig in de lucht van gemaakt? Waarom kan je nooit in je eigen schaduw staan? Waarom heb jij die dingen in je oor? Mag ik eens voelen? Ze zijn nieuwsgierig naar de wereld om hen heen en vragen daarnaar wat een enorme kracht is. Dat zouden grote mensen ook eens moeten in plaats van zomaar dingen aan te nemen zonder vragen te stellen.
Peuters leven in het heden, ze staan niet zoveel stil bij wat er in de toekomst gebeurt. Ze bouwen een spoorweg voor de trein en de seconde zodra ze het zat zijn, laten ze hun spullen liggen en gaan in het keukentje vadertje en moedertje spelen. Komt het vandaag niet, komt het morgen wel. Door peuters probeer ik zelf ook me te verbinden met mijn 'inner child' wat me gelukkig maakt, want zelf vind ik het ook heerlijk om mee te dansen op de cd van K3 of te helpen bouwen met die immens grote duplo-toren. Dat zal ik ook niet onder stoelen of banken steken.
Naast het feit dat ik geld verdien (wat helaas nou eenmaal moet in deze wereld) met iets wat ik leuk vind om te doen, was ik juist zo blij dat vrouwen in Nederland de kans hadden om ook zichtbaarder te worden in de publieke wereld en in ieder geval de keuze kregen om óók te werken. Dat kan en mag gewoon niet teruggedraaid worden, ik snap (nou ja eigenlijk niet maar daar ga ik een andere keer wel weer op in) dat er bezuinigd moet worden, maar niet op kinderopvang en niet in zulke grote mate.
Laat Mark Rutje het Kutje maar wat minder verdienen, of laat de koningin zelf haar tuin schoffelen, verlaag de hypotheekrenteaftrek, anything.
Nou ja, alhoewel ik gister tegen een vriendin zei dat het wel lijkt alsof everything suddenly sucks, zijn er natuurlijk altijd leuke dingen.
Vrijdag had ik een heel gezellig feestje bij Elnaz thuis, gisteren heb ik voor €3 een lonely planet van Cuba gevonden in de tweedehandswinkel, ook veel kleren weggebracht, ben ik met Krav Maga lessen begonnen en vanavond ga ik met Taliet bij haar vader eten.
Op dit moment lees ik het boek ontvoeringsbericht van Gabriel Garcia Marquez over ontvoerde journalisten in Colombia in de jaren 90.
Ik maak er het beste van en dan ga ik op de vlucht naar Latijns Amerika ;)
Liefs,
Caitlin
Ik maak me zorgen om mijn werk, vanaf januari zal ik waarschijnlijk minder kunnen werken vanwege de bezuinigingen in de kinderopvang.
Een stukje uit een krantenartikel:
Het demissionair kabinet bezuinigt tot 445 miljoen euro per jaar op kindertoeslag in 2015. In 2012 zal het Rijk nog slechts 5 euro per uur vergoeden op kinderopvang. Dat is 1,10 euro minder dan op dit moment.
Kinderen die drie dagen per week naar de crèche gaan kosten ongeveer 820 euro per persoon per maand. Alle ouders betalen een eigen bijdrage van €60 euro. Ouders die samen 60.000 euro verdienen, gaan voortaan 278 + 60 euro per maand betalen. Dat betekent op jaarbasis 876 euro meer.
In 2011 zal de overheid nog slechts 74% van de kosten voor kinderopvang betalen en het jaar daarna nog minder.
De toeslag werd in 2005 in het leven geroepen zodat meer moeders zouden gaan werken.
Met de voorgenomen bezuinigingen zouden werkende ouders kunnen beslissen dat één ouder voortaan thuis blijft omdat opvang inmiddels te duur is geworden. (Bron: http://www.opzij.nl/Werk-Maatschappij/Werk-Maatschappij-Artikel/Bezuiniging-kinderopvangtreft-werkende-moeders.htm)
€876 op jaarbasis lijkt niet veel maar in de praktijk zie ik nu al het immens grote kindaantal dat vanaf januari thuis zal blijven. "Je bent even goedkoop uit door thuis te blijven met je kind, dan te werken en haar naar de kinderopvang te brengen," zegt een moeder tegen mij. Ook bijna elke dag (ik werk meestal op verschillende locaties) zie ik iemand waarvan het contract niet wordt verlengd of dat iemand een 0-urencontract krijgt.
Het nadeel hiervan is dat je geen zekerheid hebt over het aantal dat je kan werken, je hebt kans dat je 4 dagen kan werken maar ook dat je geeneen dag kan werken. Er kunnen mondelinge beloftes over gedaan worden maar zwart op wit heb je dan gewoon geen poot om op te staan.
De bezuinigingen gaan me gewoon aan het hart. Ik vind mijn werk leuk, peuters kunnen elke dag weer een grote glimlach op mijn gezicht toveren, ze vertellen me een leuk verhaaltje, ze delen hun grote fantasie met mij, ik kan mezelf bij ze zijn. Peuters oordelen niet en leven in het nu. Ik kan me als een idioot gedragen en dat vinden ze dan prachtig. Ze stellen ontzettend veel vragen waarvan ik ze soms moeilijk een antwoord kan geven. Waar is die sliert achter het vliegtuig in de lucht van gemaakt? Waarom kan je nooit in je eigen schaduw staan? Waarom heb jij die dingen in je oor? Mag ik eens voelen? Ze zijn nieuwsgierig naar de wereld om hen heen en vragen daarnaar wat een enorme kracht is. Dat zouden grote mensen ook eens moeten in plaats van zomaar dingen aan te nemen zonder vragen te stellen.
Peuters leven in het heden, ze staan niet zoveel stil bij wat er in de toekomst gebeurt. Ze bouwen een spoorweg voor de trein en de seconde zodra ze het zat zijn, laten ze hun spullen liggen en gaan in het keukentje vadertje en moedertje spelen. Komt het vandaag niet, komt het morgen wel. Door peuters probeer ik zelf ook me te verbinden met mijn 'inner child' wat me gelukkig maakt, want zelf vind ik het ook heerlijk om mee te dansen op de cd van K3 of te helpen bouwen met die immens grote duplo-toren. Dat zal ik ook niet onder stoelen of banken steken.
Naast het feit dat ik geld verdien (wat helaas nou eenmaal moet in deze wereld) met iets wat ik leuk vind om te doen, was ik juist zo blij dat vrouwen in Nederland de kans hadden om ook zichtbaarder te worden in de publieke wereld en in ieder geval de keuze kregen om óók te werken. Dat kan en mag gewoon niet teruggedraaid worden, ik snap (nou ja eigenlijk niet maar daar ga ik een andere keer wel weer op in) dat er bezuinigd moet worden, maar niet op kinderopvang en niet in zulke grote mate.
Laat Mark Rutje het Kutje maar wat minder verdienen, of laat de koningin zelf haar tuin schoffelen, verlaag de hypotheekrenteaftrek, anything.
Nou ja, alhoewel ik gister tegen een vriendin zei dat het wel lijkt alsof everything suddenly sucks, zijn er natuurlijk altijd leuke dingen.
Vrijdag had ik een heel gezellig feestje bij Elnaz thuis, gisteren heb ik voor €3 een lonely planet van Cuba gevonden in de tweedehandswinkel, ook veel kleren weggebracht, ben ik met Krav Maga lessen begonnen en vanavond ga ik met Taliet bij haar vader eten.
Op dit moment lees ik het boek ontvoeringsbericht van Gabriel Garcia Marquez over ontvoerde journalisten in Colombia in de jaren 90.
Ik maak er het beste van en dan ga ik op de vlucht naar Latijns Amerika ;)
Liefs,
Caitlin
Sunday, October 2, 2011
So I wanted to write a post about my trip to Israel. It was pretty much as I described below in my previous post. It was too awesome to describe but some highlights we did: ate like maniacs, drank ice coffee, went to the beach, visited family of Taliet, smoked Nargila, went to the Bahai gardens in Haifa (WE MET BOAZ!), went to the docs of Akko, swam in the sea of Galilee and biked around it, floatie in the dead sea like a beetchie and wandered around Jeruzalem (i put a note in the Western wall) and last but not least I went to Bethlehem in Palestina which made maybe even the biggest impression on me.
Some photos:
In Jeruzalem:
"
In Palestina (In bethlehem)
Some photos:
In Haifa:
In Akko:
In Tiberias:
In Jeruzalem:
"Where we slept on the rooftop of the hostel!
In Palestina (In bethlehem)
The Dead Sea:
Where we climbed a mountain at 4 o clock in the morning, and see the sunrise. Nothing ever makes you feel so alive.
Oh yeah and a day in Budapest, because we can. But it was rainy and we were ti-red.
and on the plane back home!
Tuesday, September 27, 2011
Friday, August 26, 2011
I dream a lot and make wishlists for myself all the time so here it goes:
-Travel to Mexico, Cuba, Costa Rica, Colombia and Argentina.
-Learn to speak spanish on a C2-level and do some volunteering in a dogshelter
-Follow the master's degree Gender, Sexuality and Society. It's a master in sociology and I wouldn't dare to wish for it but a superhuge and nice room in Amsterdam would be really nice, but I'm never a person so lucky to gain such thing.
- I want a dog. And a man. In that order.
- When I grow up I want a job in a museum. Or with kids. Or in a library. Or something that has to do with reducing domestic and sexual violence. I'm besluiteloos as ever. :)
- A new bicycle.
Ok that's my wishlist in life. For now. Next tuesday I'm gonna leave with one of my best friends Taliet to Israël. We're gonna lie on the beach, swim in the dead sea, eat falafel and humus like crazy and travel around Tel Aviv, Haifa, Tiberias and Jeruzalem. We booked a hostel on the 1st night we arrive, that's the only plan we made. Be back in 3 weeks!
-Travel to Mexico, Cuba, Costa Rica, Colombia and Argentina.
-Learn to speak spanish on a C2-level and do some volunteering in a dogshelter
-Follow the master's degree Gender, Sexuality and Society. It's a master in sociology and I wouldn't dare to wish for it but a superhuge and nice room in Amsterdam would be really nice, but I'm never a person so lucky to gain such thing.
- I want a dog. And a man. In that order.
- When I grow up I want a job in a museum. Or with kids. Or in a library. Or something that has to do with reducing domestic and sexual violence. I'm besluiteloos as ever. :)
- A new bicycle.
Ok that's my wishlist in life. For now. Next tuesday I'm gonna leave with one of my best friends Taliet to Israël. We're gonna lie on the beach, swim in the dead sea, eat falafel and humus like crazy and travel around Tel Aviv, Haifa, Tiberias and Jeruzalem. We booked a hostel on the 1st night we arrive, that's the only plan we made. Be back in 3 weeks!
Thursday, August 18, 2011
Imagine this scenery:
You're at a show in another country, and you're there all by yourself. You don't know anyone who is there.
The singer of the band in question talks about kids getting medication at a very young age, about how it pisses him off when someone says 'that band is pretty good... for girls', he eventually cries (how dare he, as a man!) on stage because it saddens him this will be the last show, he talks about people being involved in the same kind of music and the scenery around it and how it gives us this feeling of unity, even though we're not all from the same countries, don't speak the same language and may not always understand each other. I'm moved and touched by what he is saying, because this scenery is not imagined but actually happened to me.
After the show I walk outside, it's already dark and notice the bandsinger and a guy from Germany are talking about the medication-problem, especially meds applied to depressions. I decide to join in the conversation, because I'm interested in what they are talking about and it feels so refreshing to finally talk about 'topics' again, something I really miss about the hardcoreshows in the Netherlands.
Another Swedish girl who will attend university to become a psychologist. It turns out to be an interesting discussion, international and interdisicplinary.
Wow, it struck me, this is so awesome, these people are so nice. If someone would ask me what hardcore is about, this would be it, this would be the situation i would describe to make it clear.
A place where people can say what they want to say, where there are people who think critically about stuff, where don't just do what everyone does, but dare to do it differently and can explain why they do things a certain way, and where there is respect for one another to say what the other has to say.
This is something I had been missing in the Netherlands. Maybe I was attending the wrong show, I don't know, or hanging out with the wrong people. Some people disagree with me on this but in my eyes hardcore and politics should always be related. If it's not about thinking critically about things that go on in the world and to step outside of that, then it would feel hollow to me. I need some depth, challenge and also space, and i think we all do, to say what you want, get inspired to see things from different perspectives and not get cut off because some asshole disagrees on what you are saying.
I'll stop this rambling post now before i start talking about what punk or hardcore should be, because i know it's different for everybody. I know what it means to me and what it should mean to me. I think that's what it should be everyone, to know what it means to you.
You're at a show in another country, and you're there all by yourself. You don't know anyone who is there.
The singer of the band in question talks about kids getting medication at a very young age, about how it pisses him off when someone says 'that band is pretty good... for girls', he eventually cries (how dare he, as a man!) on stage because it saddens him this will be the last show, he talks about people being involved in the same kind of music and the scenery around it and how it gives us this feeling of unity, even though we're not all from the same countries, don't speak the same language and may not always understand each other. I'm moved and touched by what he is saying, because this scenery is not imagined but actually happened to me.
After the show I walk outside, it's already dark and notice the bandsinger and a guy from Germany are talking about the medication-problem, especially meds applied to depressions. I decide to join in the conversation, because I'm interested in what they are talking about and it feels so refreshing to finally talk about 'topics' again, something I really miss about the hardcoreshows in the Netherlands.
Another Swedish girl who will attend university to become a psychologist. It turns out to be an interesting discussion, international and interdisicplinary.
Wow, it struck me, this is so awesome, these people are so nice. If someone would ask me what hardcore is about, this would be it, this would be the situation i would describe to make it clear.
A place where people can say what they want to say, where there are people who think critically about stuff, where don't just do what everyone does, but dare to do it differently and can explain why they do things a certain way, and where there is respect for one another to say what the other has to say.
This is something I had been missing in the Netherlands. Maybe I was attending the wrong show, I don't know, or hanging out with the wrong people. Some people disagree with me on this but in my eyes hardcore and politics should always be related. If it's not about thinking critically about things that go on in the world and to step outside of that, then it would feel hollow to me. I need some depth, challenge and also space, and i think we all do, to say what you want, get inspired to see things from different perspectives and not get cut off because some asshole disagrees on what you are saying.
I'll stop this rambling post now before i start talking about what punk or hardcore should be, because i know it's different for everybody. I know what it means to me and what it should mean to me. I think that's what it should be everyone, to know what it means to you.
Subscribe to:
Posts (Atom)